domingo, 18 de noviembre de 2012

Familjen

No sé si publicare más entradas en este blog, la verdad, no tengo ni idea.
Y ya hace tiempo que quería hablar sobre ellos aquí, así que lo hago ahora, antes de que se me olvide.
Recuerdo cuando salieron nuestros nombres en el sorteo. Podrían haber salido nombres que me hubiesen hecho muchísima más ilusión, pero no. Salieron esos cinco: Susana, Alicia, Nel, Samuel y Alberte.
Ahora más que nunca me alegro de que saliesen.
Pude conocer a cinco personas increibles. Cinco personas que apenas conocía de vista y poco más, y que ahora son mi familia.
Cinco personas con las que pasé tres meses pero podría haber pasado una vida.
Sé que Suecia fue increíble, pero también sé que no habría sido ni parecido sin ellos.
Suecia se encargó de juntarnos, y nosotros de unirnos.
Aprendimos a querernos. Dejando a un lado las discusiones, los choques y las palabras.
Aprendimos a ser la banda.
No pienso olvidaros.


2 comentarios:

  1. Ola Alba!

    Carai, léote e véxome nunha desas situacións nas que sabes que o que digas non vai axudar en gran maneira, só un sabe o que está a pasar por dentro dun mesmo e é algo moi profundo, verdade? Pero aínda así vou dicirche algo, por se acaso, ;)
    Eu sempre crin en que as cousas ocorren por algo e está claro que esta experiencia vosa foi un antes e un despois na vosa vida e aí esta o sentido, o cambio que operou en vós, o que vos fixo madurar de golpe, as cousas infinitas que descubristes e sentistes... Nunca o esqueceredes e debería ser así, que non o esquezades pero tampouco que o recordedes con sufrimento pola dor que vos provoque, diso nada. Co tempo a dor irá desaparecendo pouco a pouco e só quedará o bo, créeme. Vai ser así, sempre é así. E é verdade que todo o mellor que tiñas alí seguiralo tendo, segurísimo. Só tes que voltar a buscalo.
    Xa sei que nunca volverá a ser o mesmo pero é que ti tampouco es a mesma e esa é a grandeza do vivido.

    En fin, gustoume tanto cómo te expresaches nas últimas dúas entradas que quería dicirche algo porque imaxino perfectamente cómo te estás sentindo porque o soubeches explicar perfectamente. Non nos coñecemos de nada pero se precisas falar, desafogar, ou o que sexa para ir "aterrizando" na realidade e non caer (como moi ben dis), que saibas que estou no Femenino, que non será o Tibble pero tampouco está tan mal, ;)

    Unha aperta fortísima, enorme!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Belén!
      Moitisimas gracias polo teu comentario, axudoume ler algo así, e non o digo por dicir.
      Estos tres meses foron increibles, cheos de cousas que xamás olvidaremos, neso tes razón, pero é duro saber que moitas cousas non volveras a vivilas, sei que sempre podo voltar, pero tamén sei que o feito de vivir alí con aquela familia, por moitas veces que volte non volverá.
      Pero bueno, supoño que é normal sentirme como me sinto, apenas chegamos fai 3 días, aínda non deu tempo a procesalo todo.
      Moitisimas gracias tamén por ofrecerme a túa axuda, de verdad que ánima moita saber que hai alguen lendo as túas entradas e disposto a axudar, non dudarei en acudir a ti cando o necesite, sei que poderás axudarme!
      Outra aperta moi forte Belén, graciñas! :)

      Eliminar